Naar het er nu uitziet, is de kans aanwezig dat erin 2021 weer gereisd kan worden. De Corona vaccinaties beginnen nu toch wel goed op gang te komen, wereldwijd. Iets dat nog altijd op mijn bucket list staat is de London Eye, voorheen Millennium Wheel, ronddraaiend reuzenrad of reuzenrad, in Londen, aan de zuidelijke oever van de rivier de Theems in de wijk Lambeth.
Met een totale hoogte van 135 meter was de London Eye ’s werelds hoogste reuzenrad van 1999, toen het werd gebouwd, tot 2006, toen het werd overtroffen door de Star of Nanchang, in Nanchang, China. Het is een van de meest populaire toeristische attracties van Londen waarvoor een toegangsprijs in rekening wordt gebracht en soms wordt toegeschreven aan een wereldwijde heropleving van de reuzenradconstructie. Ik kan niet wachten om het eens in het echt te aanschouwen, reacties van mensen die zijn geweest zijn lovend!
Voorgeschiedenis London Eye
Een klein stukje achtergrond. Wat nu de London Eye wordt genoemd, is ontstaan als een inzending die in 1993 door David Marks en Julia Barfield van Marks Barfield Architects werd ingezonden voor een wedstrijd, gesponsord door The Sunday Times en de Great Britain’s Architecture Foundation, voor een nieuwe mijlpaal ter herdenking van het millennium in Londen.
Hoewel er geen winnaar werd uitgeroepen, namen Marks en Barfield de ontwikkeling van het project zelf op zich en vonden ze de plek waar het wiel nu staat. Een groot deel van de financiering werd verstrekt door British Airways. De bouw begon in 1998 en het wiel werd in horizontale positie boven de rivier in elkaar gezet voordat het rechtop werd getrokken. De London Eye, zoals het tegen die tijd heette, werd op 31 december 1999 ceremonieel ‘geopend’ door premier Tony Blair, maar liet zijn eerste betalende passagier pas op 9 maart 2000 toe.
Oorspronkelijk gepland voor ontmanteling na vijf jaar, werd het op zijn plaats gehouden vanwege de aanhoudende populariteit. In 2006 werd een decoratief LED-verlichtingssysteem geïnstalleerd om het wiel in het donker prominenter te maken. De naaf van het wiel rust op twee steunen, die verankerd zijn aan een fundering op de rivieroever en onder een hoek van 65 ° (vanuit de horizontaal) over de rivier leunen. Met beide steunen aan dezelfde kant van de naaf, wordt gezegd dat het wiel vrijdragend over de rivier staat. Het geheel van de constructie wordt op zijn plaats gehouden door zes achterstagkabels die aan een tweede fundering zijn verankerd.
Constructie van het wiel
Het wiel zelf heeft een diameter van 120 meter en is met de naaf verbonden door 64 kabels die net zo werken als de spaken van een fietswiel. De kracht om het wiel te laten draaien wordt overgebracht op de velg via rubberen banden die op de basis van de constructie zijn gemonteerd.
Op het stuur zijn 32 eivormige “capsules” gemonteerd, zoals de cabines die de passagiers vervoeren worden genoemd. Hun aantal komt overeen met de 32 stadsdelen die (samen met de City of London) Greater London vormen. Elke capsule heeft een capaciteit van 25 passagiers en rust op gemotoriseerde steunen die zo functioneren dat de capsule rechtop blijft staan als het wiel draait.
Het wiel beweegt zo langzaam – twee omwentelingen per uur – dat het niet hoeft te stoppen voor het in- of uitstappen van passagiers, behalve voor mensen met een handicap.